Samen kerk zijn | Een verhaal van hoop

Het plan wordt gemaakt, we willen ons aanpassen aan de culturele verschillen en moeten daardoor niet te hard van stapel lopen. De mailtjes druppelen binnen. Een kar wordt geregeld, er is hulp om te rijden en te sjouwen. Ook de plaatselijke kringloopwinkel wil met ons meedenken. Als aan het eind van de week een set lattenbodems het enige is dat nog ontbreekt, is er een deel van Mozaiek dat dit voor ons wil betalen.=

Al de hele week galmt het in mijn hoofd, Jehova Jireh - God voorziet. En hoe, er is niet te veel en niet te weinig, maar precies wat er nodig is.

Zaterdagochtend gaan we met twee auto’s op pad. Uit verschillende hoeken van Walcheren halen we de spullen op en verzamelen voor het huis van dit gezin.

We worden letterlijk met open armen ontvangen, al zijn we nog wat voorzichtig want we willen niemand in verlegenheid brengen. Al snel voelen we hoe goed het is dat we hier mogen zijn. We sjouwen alles naar boven, zetten de meubels in elkaar.

We spreken niet dezelfde taal, maar de taal van vriendelijkheid verstaat iedereen. De dankbaarheid is groot dat is goed te merken. Na nog een warme knuffel en met in ons hand een lekker Turks gebakje rijden we naar huis en ploffen nog even samen op de bank voor een bakje koffie.

We zijn het erover eens dat dit een bijzondere ochtend was.
Er was een vraag.
God voorzag.
Wij hoefden alleen onze handen maar uit de mouwen te steken.

We hopen dat we dit nog veel vaker met elkaar mogen doen.
#WeServe

Mattanja de Jong
Coördinator serve